Jeden drugiego brzemiona noście i tak wypełnicie prawo Chrystusowe. (Ga 6,2)
Jak co roku, na początku września, przyjechaliśmy na trzy dni do Krzeszowic z nadzieją na wewnętrzne wyciszenie oraz umocnienie swojej relacji z Bogiem i z przyjaciółmi we wspólnocie, a także z zamiarem kontynuowania formacji w swoich małych grupach.
Przygotowania do rekolekcji zaczęliśmy na miesiąc przed terminem. Szczególną misję miała do wykonania schola. Jej celem było opanowanie melodii brewiarzowych dwóch części: Jutrzni i Nieszporów. W duchu ewangelicznej pokory i z wielkim entuzjazmem podjęli się tego zadania Dorota i Stanisław, najpierw przygotowując materiały szkoleniowe pomocne przy nauce śpiewu, następnie organizując dwie próby dla uczestników rekolekcji w Sali Jana Pawła II, przy gościnnej dla naszej wspólnoty Parafii Miłosierdzia Bożego na Wzgórzach Krzesławickich. Dwa wieczory upłynęły nam pod znakiem śpiewu nie tylko brewiarzowych antyfon, psalmów, responsoriów, kantyków, lecz także pieśni mszalnych.
Z rozbrzmiewającym w naszych sercach i z ust „Alleluja” jechaliśmy do Krzeszowic, gdzie towarzyszyło nam ono do końca trwania rekolekcji, czemu dawaliśmy wyraz, wyśpiewując je z radością w różnych chwilach. W celu wzmocnienia duchowego i zacieśnienia więzi program religijny oraz integracyjny był bardzo bogaty. Codziennie wielbiliśmy Pana w Eucharystii, w Liturgii Godzin, różańcowej modlitwie, podczas Godziny Miłosierdzia, Drogi Krzyżowej i Adoracji, a także słuchaliśmy konferencji oraz rozmawialiśmy w kręgu na tematy duchowe lub życiowe, ciesząc się tym, że jesteśmy razem. Panowała atmosfera pełna radości, optymizmu i przyjaźni, do czego każdy z nas swoim uśmiechem oraz dobrym słowem lub gestem mocno się przyczyniał.
Spośród obfitych w cenne treści nauk przygotowanych przez naszego niestrudzonego duszpasterza ‒ Księdza Jana Abrahamowicza, poświęconych wybranym fragmentom Listu św. Pawła do Galatów, szczególnie wybrzmiało przesłanie, że św. Paweł ciało przeciwstawia duchowi. Apostoł uważa, że ciało nie jest tylko naszym wyglądem zewnętrznym, lecz także tym, co przeciwstawia się Duchowi Świętemu: małostkowością, wygodnictwem, skąpym sercem, miłością własną. List św. Pawła zmusza do postawienia sobie pytania: komu daję się prowadzić, własnym pragnieniom i ambicjom czy duchowi oddania się Bogu, duchowi miłości.
Każda z pięciu konferencji dotyczyła dwóch wybranych fragmentów z Listu do Galatów i była próbą połączenia ich w jedno przesłanie. Nawiązując do zdania z trzeciego rozdziału: „Bo wy wszyscy, którzy zostaliście ochrzczeni w Chrystusie, przyoblekliście się w Chrystusa” (w. 27-29), i zdania z czwartego rozdziału: „Na dowód tego, że jesteście synami, Bóg wysłał do serc naszych Ducha Syna swego, który woła »Abba Ojcze«” (w. 6), Ksiądz Jan wskazał, że „tutaj idzie o przyobleczenie się w Chrystusa nie na skutek jakiejś szaty, ale na skutek upodobnienia się do Jezusa, i o jedność z nim. Tak blisko jak względem ciała jest szata, tak blisko jest człowiek, chrześcijanin względem Tego, do którego się zbliżył, w którego się wtulił. Jezus jest tym, w którego się wtulamy”.
Nasz duszpasterz dodał, że w przytoczonych zdaniach jest więc mowa o przyobleczeniu się w Jezusa, które oznacza przyobleczenie się w Jego świat wartości, „po to, żeby potem w świecie tych wartości żyć, po to, żeby potem móc przez Chrystusa wołać do Boga »Ojcze«”. Ksiądz Jan mówił, że dzięki synostwu, które jest możliwe poprzez Jezusa, dzięki temu, że jesteśmy synami, tak jak Chrystus jest Synem Bożym, potrafimy zadzierzgnąć więź braterstwa z Jezusem. Jak podkreślił, możemy liczyć na Boga, który „ma takie samo ciało jak my, te same odczucia i uczucia, doświadczył wszystkiego, czego my doświadczamy, z wyjątkiem grzechu”. Na tym polega braterstwo, mówił duszpasterz, wskazując, że przez brata Jezusa Chrystusa możemy w Duchu Świętym zwrócić się do Ojca w Niebie, wołając „Abba, Ojcze”, do czego uzdalnia nas chrzest. Próbujemy być jak nasz brat Jezus Chrystus, starając się przyoblec w Niego w chwilach naszej modlitwy, kiedy prosimy: „Panie, uczyń nas takimi, jakimi chciałbyś nas mieć, ale przyjmij nas takimi, jacy jesteśmy, w naszej słabości, w naszych ograniczeniach, w naszych kruchych postanowieniach, w tym, co jest w nas słabe, ale przecież ludzkie, a więc Twoje”. Ksiądz Jan dodał, że wtedy Bóg okazuje się mocą w naszych słabościach i to jest najpiękniejsza myśl, która wypływa z tekstu św. Pawła nie tylko w stronę Galatów, ale także w naszą, byśmy się cieszyli z faktu chrztu.
Jeden z najbardziej wymownych fragmentów Listu do Galatów to wyliczenie owoców działania Ducha Świętego w nas, jak: miłość, radość, pokój, cierpliwość, uprzejmość, dobroć, wierność, łagodność, opanowanie. Zdaniem wielu są to cechy, które charakteryzują szlachetnego i wielkodusznego człowieka. Możemy zadać sobie pytanie: Jak te cechy rozumieć i jak je w sobie rozwijać, aby ocalić je w swoim codziennym życiu i we wspólnocie? Do takiej refleksji zaprasza św. Paweł.
Obok konferencji ubogacającym duchowo oraz intelektualnie wydarzeniem były dla nas warsztaty, podczas których zgłębialiśmy temat przebaczenia. Tym razem zaprzyjaźniona z nami Pani Bożena Tomaszek, która prowadziła warsztaty w ubiegłych latach, nie mogła przyjechać do Krzeszowic. Zatroszczyła się o nas, prosząc o zastępstwo Pana Pawła Gozdka, który pomógł nam przepracować problem przebaczenia. Przyjęliśmy Pana Pawła z otwartym sercem i wdzięcznością.
Psychoterapeuta na początku poprosił nas, byśmy podali swoje definicje przebaczenia, a następnie przekazał wiele cennych wskazówek dotyczących tego, jak wybaczać. Jedna z nich brzmiała: „Nie bójmy się prosić Ducha Świętego, by ukazał oczami naszej pamięci wszystkie te krzywdy, które pozostaje nam przebaczyć”. Spodobało nam się zadanie polegające na przywołaniu z pamięci biblijnych wersetów opowiadających o przebaczaniu. Ponadto Pan Paweł zaprezentował interesujące ćwiczenia pomocne w pracy terapeutycznej z osobami borykającymi się z problemem braku przebaczenia, wykorzystując przy tym refleksje dotyczące umiejętności wybaczania oraz przybliżając różne postawy przyjmowane wobec doznanej krzywdy przez człowieka przechodzącego kolejne etapy procesu przebaczenia. Dowiedzieliśmy się o dobroczynnych skutkach, jakie przynosi zdolność przebaczenia w życiu duchowym i psychicznym. Przed warsztatami i na ich końcu Ksiądz Jan naświetlił ten problem w duchu ewangelicznym i w kontekście wspólnotowym.
To były błogosławione dni, które upłynęły nam na odnawianiu naszych serc i myśli w Chrystusie. Prosiliśmy o wstawiennictwo św. Pawła z Tarsu, by Duch Pocieszyciel zsyłał nam dary miłosierdzia: miłość, radość, pokój, cierpliwość, dobroć, życzliwość, wierność, łagodność, opanowanie. Podczas rekolekcji potwierdziliśmy uroczyście swój osobisty wybór podążania drogą Chrystusa, poddania się Jego woli, miłości i opiece. Ufamy, że Duch Święty obdarzy nas potrzebnymi łaskami, abyśmy w naszym codziennym życiu mogli realizować swoje powołanie oparte na prawie miłości względem wspólnoty, do której należymy.
Serdecznie dziękujemy Księdzu Janowi za wygłoszone do nas Słowo Boże, za tworzenie atmosfery entuzjazmu oraz przykład cierpliwej miłości, Magdalenie za niesłabnącą energię oraz trud przygotowania i czuwania nad przebiegiem rekolekcji, a także wszystkim pozostałym osobom za obecność, wspólną modlitwę i każdą formę zaangażowania. Jeśli Pan Bóg da, z radością powrócimy za rok do misjonarskiego domu rekolekcyjnego w Krzeszowicach!
Relacja: Beata z grupy 31